Τραγουδιστής, ηθοποιός και χορευτής, ο Παναγιώτης Πετράκης μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στα τηλεοπτικά «Μυστικά της Εδέμ» και τις μουσικοχορευτικές παραστάσεις, στις οποίες ξεδιπλώνει τα διαφορετικά ταλέντα του. Σίγουρος πως ο δρόμος της επιτυχίας απαιτεί πριν από οτιδήποτε άλλο... σκληρή δουλειά.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου σε 25 λέξεις;
Ευγενικός, φιλόδοξος, εργατικός, παράξενος κάποιες φορές, εξωστρεφής με κρίσεις εσωστρέφειας (!!), με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας, με χιούμορ, σωστός φίλος, ιδιαίτερα σκληρός με τον εαυτό μου και τα λάθη μου, αφελής, πιστός στην αθωότητα των ανθρώπων. Μάλλον ξεπέρασα τις 25 λέξεις... Συγγνώμη!
Τραγούδι, υποκριτική, χορός... Ποιο είναι τελικά το μεγαλύτερο ταλέντο σου;
Εγώ μπορώ μόνο να πω ότι το τραγούδι μου βγαίνει λίγο πιο αβασάνιστα από ό,τι τα άλλα δύο και ότι τραγουδώντας έχω φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα καλλιτεχνικής ικανοποίησης.
Το 2001 ταξίδεψες στη Νέα Υόρκη με υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright. Πόσο σε βοήθησε η εμπειρία σου στο δύσκολο είδος του μιούζικαλ;
Θεωρώ το ταξίδι αυτό κομβικό σημείο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας. Εκεί κατάλαβα ουσιαστικά τι σημαίνει μιούζικαλ. Απαιτεί μια πολύ συγκεκριμένη τεχνική κατάρτιση και πειθαρχία από τον ηθοποιό καθώς καλείται να παίζει, να τραγουδά και να χορεύει σε πολύ καλό επίπεδο και συνήθως ταυτόχρονα. Είδα πολλές παραστάσεις και είχα την τύχη να συμμετέχω με βασικούς ρόλους σε τρεις ώστε να καταλάβω πώς ανεβαίνει σωστά ένα μιούζικαλ. Επίσης η παραμονή μου εκεί έθρεψε την αυτοπεποίθησή μου. Οι Αμερικανοί δεν είναι φειδωλοί στο να σου πουν αυτά που πιστεύουν για σένα.
Πόσο σημαντική θεωρείς την αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρει η συμμετοχή σου σε μια τηλεοπτική επιτυχία όπως τα «Μυστικά της Εδέμ»;
Εξαιρετικά σημαντική επαγγελματικά και ηθικά. Η καλλιτεχνική αγορά της Ελλάδας είναι μικρή και σε μεγάλο βαθμό προσωποπαγής (εννοώ ότι ο ηθοποιός μπαίνει συνήθως πάνω από το έργο ή την παράσταση όταν το κοινό επιλέγει τι θα δει), πράγμα που σημαίνει ότι όσο περισσότερος κόσμος σε γνωρίσει και αναγνωρίζει τη δουλειά σου τόσο αυξάνονται οι επιλογές σου, οι πιθανότητες να «χτυπήσεις» μεγαλύτερους ρόλους, όπως, φυσικά, και οι απολαβές σου. Ως προς το ηθικό κομμάτι, δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν καλλιτέχνη από το να του γίνεται γνωστό με τόσο μαζικό τρόπο ότι αυτό που κάνει αγγίζει, συγκινεί, αφορά.
Ποια η άποψή σου για την τηλεόραση; Πιστεύεις ότι κάνει τόσο καλό όσο και κακό στην πορεία ενός νέου ηθοποιού;
Ενας δάσκαλός μου στη Δραματική Σχολή, καθ’ όλα έγκριτος, είχε πει: «Εντάξει, μωρέ, στην τηλεόραση παίζεις με γενικό συναίσθημα» θέλοντας να τονίσει τη δυσκολία του θεάτρου. Εχω φτάσει να διαφωνήσω κάθετα. Στην τηλεόραση, ένας ηθοποιός καλείται να παίξει με πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις και κρυμμένα επίπεδα, που όμως αποδίδονται με απόλυτη φυσικότητα και αμεσότητα. Επίσης, δεν παύει ο «τηλεοπτικός» λόγος, όσο καθημερινός κι αν ακούγεται, να είναι έντεχνος λόγος. Και δεν χρειάζεται να αναφέρω με πόση ταχύτητα δουλεύουμε στην τηλεόραση? Συνεπώς πιστεύω ότι ένας νέος ηθοποιός οφείλει να έχει παιδευτεί κάμποσο θεατρικά για να αποφύγει τις κακοτοπιές.
Πιστεύεις ότι η ελληνική πραγματικότητα προσφέρεται για θέαματα όπως αυτά που σε ενδιαφέρουν;
Παλαιότερα πίστευα πως όχι. Θεωρούσα ότι η μονοκρατορία του μπουζουκιού είναι απόλυτη. Διαψεύστηκα πανηγυρικά, με μεγάλη μου χαρά, τόσο με το «Copacabana, Τhe Show» στη σκηνή του Date όσο και με το «Flosh Royal» στο πολύ μεγαλύτερο Casablanca Music Hall. Ανακάλυψα ότι υπάρχει μεγάλο κοινό που διψά για ποιοτικό θέαμα. Αυτό είναι ένα στοίχημα που κερδίσαμε με την πολύ άξια Νίνα Λοτσάρη.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
Photos: Γιάννης Βασταρδής (D-TALES)
Styling: Φίλιππος Λαχανάς
Grooming: Γιάννης Γιανναρίδης (EFFEX
Παρ Ιουλ 02, 2010 1:45 am
